En dan hebben we het nog niet over wat we níet zien: het stilvallen van initiatief, het inslikken van ideeën, het afbouwen van betrokkenheid. Mensen die zich terugtrekken, in plaats van bijdragen. De prijs van onveilig gedrag is geen abstract moreel probleem – het is een zakelijke ramp in slow motion.
Toch wachten de meeste organisaties tot het misgaat. Tot er een melding komt. Of erger: een krantenkop. Waarom? Omdat preventie moeilijk te meten is. Omdat stilte wordt verward met goed nieuws. Omdat “er speelt niets” een comfortabele illusie is.
Maar wie veiligheid pas serieus neemt ná een incident, is te laat.
Een veilige cultuur ontstaat niet door protocollen achteraf, maar door lef vooraf. Door ruimte te geven aan feedback, grenzen serieus te nemen, en ongemak niet uit de weg te gaan. Dat vraagt geen perfecte organisatie, maar wel een moedige.
Wat het oplevert? Minder verzuim. Minder verloop. Meer vertrouwen, creativiteit, innovatie. En vooral: mensen die willen blijven.
Dus ja, onveilig gedrag kost miljarden. Maar de échte prijs? Die betalen we elke dag dat we niets doen.
En dát kunnen we ons als organisaties niet langer veroorloven.
